Zapewnienie wymaganej, biernej ochrony przeciwpożarowej budynku i jego wyposażenia pozwala przede wszystkim na zmniejszenie szybkości rozprzestrzeniania się ognia oraz zachowanie stabilności jego konstrukcji. Dzięki temu wydłuża się czas umożliwiający ewakuacje ludzi, jak też czas na podjęcie skutecznej akcji gaśniczej.

Podstawowym kryterium własności przeciwpożarowych elementów budynku jest ich klasa odporności ogniowej, oznaczona symbolem REI i cyframi od 15 - 240, oznaczającymi czas w minutach, w jakim element lub przegroda nie przyczynią się do rozwoju pożaru. Poszczególne litery w oznaczaniu klas odporności ogniowej odnoszą się do trzech parametrów:
. litera R oznacza zapewnienie nośności elementu w czasie pożaru,
. litera E - szczelności ogniowej,
. litera I - izolacyjności ogniowej.

Zależnie od funkcji jaką pełni określony element budynku , wymagania mogą dotyczyć jednego, dwóch lub wszystkich parametrów odporności ogniowej.

Odporność ogniowa ścian domu
W praktyce jednym z najczęściej stosowanych systemów zwiększenia ognioodporności w zakresie EI jest wykonywanie obudów z użyciem materiałów niepalnych - głównie wełny mineralnej oraz płyt lub bloczków gipsowych.
Wełna mineralna charakteryzuje się odpornością na temperatury dochodzące do 1000 °C i jednocześnie ma bardzo dobre własności termoizolacyjne. Spowalnia to wzrost temperatury chronionego elementu.
Materiały gipsowe mają specyficzną cechę zwiększającą ich własności ogniochronne - chemicznie związana w gipsie woda (ok. 20% masy) pod wpływem temperatury powyżej 140 °C uwalnia się w postaci pary, co pochłania znaczne ilości energii cieplnej, schładzając powierzchnie obudowy. Do zastosowań ogniochronnych wykorzystywane są specjalne płyty gipsowo-kartonowe z rdzeniem zawierającym włókno szklane lub też z powierzchnią zbrojoną włóknem szklanym zamiast kartonu.

Odporność ogniowa konstrukcji domu
Konstrukcyjne elementy drewniane oraz metalowe wymagają dodatkowego zabezpieczenia przed oddziaływaniem ognia i wysokich temperatur.
W przypadku odkrytych drewnianych konstrukcji (np. dachowych), jako podstawowy sposób na zwiększenie odporności ogniowej stosuje się impregnację preparatami solnymi lub malowanie lakierem ogniochronnym. Skuteczność ochrony przez impregnację zależy w znacznym stopniu od głębokości wniknięcia preparatu w strukturę drewna.
Stalowe elementy konstrukcyjne już przy temperaturze powyżej 500 - 600 °C gwałtownie tracą swoją wytrzymałość. Wymaganą odporność ogniową konstrukcji stalowej można uzyskać poprzez nałożenie farby pęczniejącej, natrysku powłoki ogniochronnej lub wykonanie obudowy przeciwogniowej.

Powłoki z farb pęczniejących najczęściej tworzą trzy warstwy:
. podkładowa - poprawiająca przyczepność do podłoża i chroniąca przed korozją,
. pęczniejąca - ognioochronna,
. nawierzchniowa - przeciwwilgociowa i dekoracyjna.
Procesy chemiczne, wywołane wysoką temperaturą, powodują wydzielanie gazów tworzących pianę chroniącą stal przed bezpośrednim działaniem ognia i szybkim wzrostem temperatury. Konstrukcje zabezpieczone w ten sposób uzyskują klasy odporności ogniowej od R 15 do R 60.

Innym rozwiązaniem, chroniącym stal przed ogniem, są zaprawy zawierające materiały ognioochronne (granulowana wełna mineralna, spoiwo i klej cementowy), które nakłada się na zabezpieczane elementy za pomocą agregatów natryskowych. Tą metodą można - w zależności od grubości warstwy - uzyskać odporność ogniową od R 30 do R 240.